Dit artikel is voor het laatst geupdate op 26 oktober 2023 door Kimberly
Er zijn maar weinig honden die de toewijding en het vermogen van de Anatolische Herder om een waakhond te zijn kunnen evenaren, en het heeft de postuur en het uiterlijk om deze rol te kunnen vervullen. Zijn oude geschiedenis in zijn geboorteland Turkije behelsde het beschermen van vee tegen roofzuchtige mensen en dieren, waaronder roedels wolven, en zijn aangeboren moed en gemakkelijk opgewekte agressie waren daarom essentiële kenmerken.
Hoewel het met een vastberaden leiderschap een toegewijde en zeer beschermende huisdier kan zijn voor volwassenen en kinderen, is het niet gemakkelijk om een Anatolische Herder te bezitten, want dit is een koppige, krachtige hond die geneigd is iedereen buiten de kleine familiekring te zien als een potentiële bedreiging, en zal op dergelijke waargenomen bedreigingen reageren op de manier waarop hij, in plaats van zijn eigenaar, dat gepast acht.
Een zo grote werkende hond heeft veel ruimte nodig om te oefenen, en idealiter om vrij te kunnen rennen, maar Anatolische Herders zijn berucht moeilijk te oefenen in openbare ruimtes, en kunnen zeker niet losgelaten worden waar er een kans is op het tegenkomen van andere huisdieren, omdat het elke plek waar het oefent zal zien als een deel van zijn territorium, en kan elke vreemde hond die het ontmoet aanvallen. Deze ontmoetingen zijn meestal eenzijdige aangelegenheden.
In plaats van in het park te oefenen, is een groot en heel veilig omheind tuin nodig om de hond tegen te houden en om voorbijgangers of buren te beschermen. De Anatolische Herder verliest veel, tot het punt dat dit voor sommige huiseigenaren een probleem is, maar het moet wel de meeste tijd binnenshuis doorbrengen om zich volledig aan te passen aan de familie. Het kan lijden aan een aantal gezondheidsproblemen, die hieronder beschreven staan, en heeft een gemiddelde levensverwachting van 10 tot 11 jaar.
Uiterlijke kenmerken
| Afkomst | Turkije |
| Groep | Molossers, Pinschers en Schnauzers |
| Hoogte | Reuen: 74-80 cm; teven: 71-78 cm |
| Gewicht | Reuen: 50-68 kg; teven: 41-59 kg |
| Kleur | Wit, roomkleurig tot goudgeel met een zwart masker en zwarte oren. |
Over & Geschiedenis
De Anatolische Herder staat nauw in verband met het gelijknamige gebied in Turkije, waar zijn voorouders al minstens 6000 jaar met mensen werken. Landbouwactiviteiten in de regio zijn al lang beïnvloed door roofdieren, met name wolven, die grote verliezen konden aanrichten bij een kleine kudde schapen of geiten gedurende het jaar. De Anatolische Herder werd daarom ontwikkeld om zulke roofdieren af te schrikken, door zijn indrukwekkende omvang, maar ook zijn agressieve en territoriaal houding tegenover elke indringer.
Het zou dag en nacht tussen het vee leven, en sommige herders koos ervoor de honden niet te voeden, om hun witscherp te houden – en hun humeur kort, denk ik – omdat ze gedwongen waren kleine prooien te jagen om te overleven. Zelfs vandaag de dag houden de plaatselijke herders grote aantallen van deze honden, en beweren dat drie Anatolische Herders gelijk staan aan een roedel wolven, en meerdere zullen doden als de wolven wanhopig genoeg zijn om onder hun neus te proberen te stelen.
De rashond werd in de jaren 1930 naar het Westen geïntroduceerd, toen verschillende honden werden geschonken door de Turkse overheid aan hun Amerikaanse tegenhangers, maar fokkerij buiten Turkije nam pas echt toe in de jaren 1970. Sindsdien is de Anatolische Herder langzaam aan populariteit toegenomen, hoewel het waarschijnlijk altijd een rashond zal blijven die alleen aan een kleine minderheid mensen zal aanspreken.
Zijn nauwe verwant, de Kangal, is een vergelijkbare hond qua uiterlijk en temperament, maar de twee worden in de meeste delen van de wereld als duidelijk onderscheiden entiteiten erkend. Een opvallende uitzondering is Australië, waar de Kennel Club recent besloten heeft de Kangal uit zijn boeken te halen, en beide rashonden in plaats daarvan te registreren onder de Anatolische aanduiding.
Uiterlijk
De oorsprongen van de Anatolische Herder zijn terug te zien in elk aspect van zijn uiterlijk, aangezien het niet alleen groot en krachtig genoeg moest zijn om zijn tegenstanders aan te kunnen, maar het moest ook aanpassen aan de harde extremen van het Turkse klimaat. Het is een lange, indrukwekkende hond met een brede kop en een iets vooruitgeschoven snuit.
Het heeft zware, hangende lippen die een grote tandenboog bedekken in een sterke kaak. Gezien de grote omvang van de schedel zijn de ogen relatief klein en van bruingouden kleur. De oren zijn in de vorm van afgeronde driehoeken en hangen aan de zijkant van het gezicht.
De rug en de nek van de Anatolische zijn krachtig en Mastiff-achtig in hun breedte; een lichte dewlap geeft redundante huid op de nek die extreem nuttig is in gevechten, aangezien het de hond in staat stelt zich om te draaien naar een aanvaller die hem anders misschien zou hebben onbeweeglijk gemaakt.
De borstkas is diep, goed gewelfd en lang, en de buik is goed opgetrokken. De rashond heeft een lange, dikke staart die verticale uitdrukt om alarm of agressie te geven. Zijn ledematen zijn sterk en soepel, maar niet overdreven stevig, en de hond heeft een gelijkmatige, lange pas.
De vachtkwaliteit is een belangrijke aanpassing aan het klimaat, dus enige variatie is toegestaan door de rashondenstandaard. Of het nu kort of matig lang is, het is altijd erg dicht, vooral om de nek en de ledematen. Elke kleur of kleurcombinatie is aanvaardbaar. Mannetjes zijn meestal tussen de 74 en 81 cm lang en wegen 50 tot 65 kg, terwijl vrouwtjes tussen de 71 en 79 cm lang zijn en 40 tot 55 kg wegen.
Lees ook: Top 5 keer het beste hondenbad
Product advies
Karakter en temperament
De Anatolische Herder ziet zichzelf vooral als een beschermer en neemt deze rol heel serieus, met een bedachtzame en waakzame karakter. Zelfs wanneer het rust, is het altijd op zoek naar gevaar. Het ziet zijn eigenaren als de kudde waarvoor het is aangewezen om te beschermen, en zal al het mogelijke doen om indringers, mens of hond, af te schrikken van zijn territorium. Hoewel het misschien wel erg op kinderen gesteld is waarmee het is grootgebracht, kunnen zelfs hun jonge vrienden met wantrouwen worden bekeken, en mag niemand zonder toezicht naderen.
Anatolische herders zijn onafhankelijke denkers die zijn geëvolueerd om zonder richting te werken. Als zodanig, en gezien hun enorme omvang, zijn ze niet geschikt voor beginners. Zonder voldoende richting zullen ze snel de leiderrol in het gezin aannemen, en hoewel agressie tegen familieleden erg onwaarschijnlijk is, kunnen ze een echt gevaar voor bezoekers aan het huis vormen.
Training
Dit is een hond die leeft om te beschermen, in plaats van zijn eigenaren te behagen, en ik denk dat het veilig is om te voorspellen dat we nooit een Anatolische Herder zullen zien die alle anderen verslaat in een gehoorzaamheidskampioenschap. Hoewel het van cruciaal belang is dat de eigenaar een assertieve en consistente invloed blijft op de hond, is het extreem moeilijk om een Anatolische af te schrikken van zijn instinctieve beschermende gedrag.
Gezondheid
Hoewel de levensverwachting van 10 tot 11 jaar van deze hondensoort misschien bescheiden lijkt, is het eigenlijk heel respectabel voor een hond van deze omvang. De meest opvallende gezondheidsproblemen bij deze fokkerij hebben betrekking op de gewrichten, en hoewel tumoren de meest voorkomende doodsoorzaak zijn voor de Anatolische Herder, is het waarschijnlijker dat dit gewoon een ouderdomsgebonden fenomeen is.
Demodicose
Deze fokkerij maakt deel uit van de hondenrassen waarbij het immuunsysteem kan verzwakken ten opzichte van commensale parasieten die in de haarzakjes leven. Deze Demodex-mijten, wanneer ze de kans krijgen om te groeien, veroorzaken huidirritatie, uitslag, haaruitval en bijkomende infecties, vooral rond het gezicht en de voeten. Mocht dit in de pupschap voorkomen, dan kan het vaak worden genezen met behulp van anti-parasitaire medicijnen; een demodicose die optreedt bij volwassenen zal echter waarschijnlijk blijvende behandeling vereisen.
Elleboogdysplasie
Veelal doorgegeven als een erfelijke afwijking, veroorzaakt deze groeideformatie van het ellebooggewricht lamheid bij getroffen honden vanaf ongeveer vijf maanden oud. Als het ernstig is, kan dit uiteindelijk leiden tot elleboogvervanging wanneer de hond volwassen is.
Entropion
De wimpers van het ooglid, waardoor haren van buiten het ooglid het oogoppervlak kunnen beschadigen. Dit is niet alleen erg ongemakkelijk, maar kan ook leiden tot ernstige littekens of andere permanente schade aan het oog. Meestal zichtbaar vanaf ongeveer zes weken oud in de vorm van persistente oogdischarge en/of squinting.
Heupdysplasie
Een groot deel erfelijke aandoening waarbij het heupgewricht niet goed ontwikkelt, wat lamheid in de achterhand van de hond veroorzaakt. Er zijn fokprogramma’s beschikbaar voor fokdieren, en beide heup- en elleboogscores moeten beschikbaar zijn bij betrouwbare fokkers als enige waarborg dat hun pups minder kans hebben op het ontwikkelen van één van deze aandoeningen.
Tumoren
Gelisted als de belangrijkste doodsoorzaak voor Anatolische Herders, zijn er vele verschillende soorten tumoren gerapporteerd bij dit ras.
Oefeningen en activiteiten
De Anatolische Herder moet minimaal een uur per dag worden uitgelaten, maar dit moet op een veilige plek gebeuren, bij voorkeur ver weg van andere honden. Stille bosgebieden of privé-terrein met een hek eromheen zijn ideale omgevingen, maar deze honden moeten ook toegang hebben tot een tuin, en zijn zeker niet geschikt als appartementbewoners.
Verzorging
Hoewel dit niet een hond is die professionele verzorging nodig heeft, verliest hij wel veel haar, en moet hij dagelijks worden geborsteld, vooral in de lente en herfst, om de klompjes haar te verwijderen die neigen te ophopen. Het is waarschijnlijk dat de sterke nagels van deze hond niet voldoende slijtage krijgen tijdens zijn dagelijkse oefening, en dus moeten deze indien nodig worden bijgeknipt met een nagelvijl of nagelknipper, wat meestal om de vier tot zes weken is.
Het eerste introduceren van de nagelknipper aan de hond op jonge leeftijd betekent dat het nagelknipproces minder stressvol zal zijn voor alle betrokkenen wanneer de pup uitgroeit tot een grote, koppige volwassene.
