Dit artikel is voor het laatst geupdate op 26 oktober 2023 door Kimberly
De Appenzeller Sennenhond werd traditioneel gebruikt om vee te drijven en karren te trekken op plattelandsboerderijen. Nu is de Appenzeller Sennenhund vaker een toegewijde huishond. Terwijl het nog niet veel in trek is buiten zijn geboorteland Zwitserland, is deze atletische en intelligente werkhond met sterke familiewaarden al lang toe aan een toename van zijn populariteit.
Een opvallend mooie hond met een dikke driekleurige vacht en een krachtig lichaam, heeft deze hond schoonheid en kracht, want het is een geweldige sportieve concurrent en kan met succes deelnemen aan een enorme variëteit aan disciplines. Door de jaren heen heeft het zijn waakzame instincten behouden en is het goed geschikt om een waakhond te zijn en te blaffen bij het eerste teken van enige bedreiging.
Over & geschiedenis
Afkomstig uit het heuvelachtige, alpine district Appenzell in het noordoosten van Zwitserland, wordt de Appenzeller Sennenhund, of Appenzeller Mountain Dog, door veel mensen beschouwd als een oude hondenras. Hoewel de eerste aantekeningen over het bestaan van het ras dateren uit het 19e century, zijn de meest algemeen aanvaarde theorieën over hun oorsprong, plaatsen ze op deze aarde veel eerder dan dat.
Een gebrek aan documentatie, en hun afgelegen bestaan, betekende dat het officieel traceren ervan verder terug dan 1850 niet mogelijk was. Ondanks dit beweren veel mensen dat ze afstammen van de oude alpine honden, en hebben archeologen overblijfselen van vergelijkbare honden gevonden die duizenden jaren oud zijn.
Er bestaan vier nauw verwante rassen: de Greater Swiss Mountain Dog, de Bernese Mountain Dog, de Entlebucher Mountain Dog en de Appenzeller Sennenhund. Men gelooft algemeen dat het oorspronkelijke van deze vier honden de grotere Greater Swiss Mountain Dog was. De Greater Swiss Mountain Dog zou zijn afgestamd van de ‘Molosser’ (een Romeinse hond die lijkt op een mastiff), en de Romeinse veedrijvende hond, die meer dan 2.000 jaar geleden leefde.
Traditioneel werden ze gebruikt om vee naar de markt te drijven, maar boeren begonnen de Appenzeller Sennenhund steeds vaker te gebruiken voor allerlei klusjes, waaronder het trekken van karren (ze stonden beter tegen de heuvelachtige terreinen) en het dienen als waakhonden op Zwitserse boerderijen. Ondanks hun bruikbaarheid, waren het dure honden om te onderhouden, en met de komst van de technologie, begonnen ze uit de gratie te raken.
Gelukkig hadden ze een voorstander in een man genaamd Max Siber, die een petitie indiende bij de Zwitserse Cynologische Society, en subsidie kreeg om de bescherming van het ras te ondersteunen en hun aanwezigheid op hondenshows te bevorderen. Op dat moment was de Appenzeller Sennenhund waarschijnlijk de populairste van de vier Sennenhunden; een status die niet lang zou duren. Het was de Bernese Mountain Dog die snel de titel overnam, zowel in Zwitserland als internationaal.
Uiterlijk
Net als de andere drie Zwitserse Sennenhonden lijkt de Appenzeller Sennenhond sprekend op een mooie, mediumgrote hond die perfect is aangepast aan de taken waarvoor hij is gefokt. Zijn dubbele vacht is ideaal voor de koude winter. Hij moet driekleurig zijn, bestaande uit wit, zwart en bruin. Zijn onderwol is vaak zwart, maar kan ook bruin of grijs zijn. Voor honden in de showring zijn er specifieke rust- en witte vachtmarkeringen vereist, bijvoorbeeld een witte bles op het gezicht en roestkleurige markeringen boven de ogen zijn een must.
Zijn lichaam is goed ontwikkeld en in verhouding, krachtig genoeg om zware karren te trekken bergopwaarts. Zijn kop is driehoekig, met zijn oren dicht tegen zijn gezicht hangend. Zijn borst is breed en diep, zijn ledematen recht en goed gespierd. Hij moet bruine amandelvormige ogen hebben, en in de showring is een donkerdere bruintoon gewenst. Dit is een mediumgrote rashond, en reuen zullen 52-56 cm hoog zijn aan de schoft, terwijl teven iets korter zijn met 50-54 cm. Ze moeten tussen de 22 en 32 kg wegen.
Karakter en temperament
De hoge werkethiek van deze rashond is door de jaren heen niet veranderd, en ze zijn zeer capabel om fysiek veeleisende taken uit te voeren. Ze zijn erg intelligent en bloeien op wanneer ze nieuwe taken leren en uitvoeren. De perfecte waakhond, ze zijn alert en wantrouwig tegenover vreemden, blaffen om hen weg te jagen en ervoor te zorgen dat de eigenaar weet van hun aanwezigheid.
Territoriaal, soms tot het extremen, moet er met grote voorzichtigheid worden omgegaan met ongewenste gasten, aangezien de Appenzeller Sennenhond de neiging heeft om agressief te worden tegenover indringers. Om ongewenste vijandigheid tegen nieuwe mensen te voorkomen, is socialisatie vanaf een jonge leeftijd absoluut noodzakelijk met deze rashond.
Vaak beschreven als een “hond voor één persoon”, neigt deze rashond ernaar om hechte banden te vormen met mensen en zal hij vaak een sterke aantrekkingskracht ontwikkelen met één eigenaar in het bijzonder. Hun trouw wordt bewonderd en beweerd wordt dat ze zo trouw zijn dat ze bereid zijn zichzelf in gevaar te storten om hun familie te beschermen.
Als ze voldoende gesocialiseerd zijn, kunnen ze het goed doen met kinderen, maar toezicht wordt aanbevolen vanwege de pure kracht van deze rashond. Wees eveneens voorzichtig met andere dieren, met name kleinere dieren, want soms kunnen hun herderijinstincten ongewenste achtervolgende en bijtende gedragingen veroorzaken.
Training
Hoewel dit een rashond is die echt kan uitblinken in vrijwel elke taak die hem wordt gesteld, is het zeker geen makkelijke hond om te trainen. Ze zullen vaak hun trainer uitdagen en hebben een consistente en stevige leiding nodig om hun potentieel te bereiken. Koppig en sterkwilledig soms, het kan een ervaren eigenaar nodig zijn om de relatie in handen te nemen.
Ze hebben een natuurlijke neiging om dominant te worden en dit moet worden afgeleerd, vooral wanneer ze puberteit hebben en hun grenzen testen. Een veelzijdige en atletische hond, de Appenzeller Sennenhund kan een meester worden in een groot aantal sporten, of het nu gaat om behendigheid, gehoorzaamheid of, natuurlijk, veehoeden.
Lees ook: Top 20 keer het beste hondenspeelgoed
Product advies
Gezondheid
Hoewel de relevante gezondheidsstudies nog niet zijn uitgevoerd, wordt het algemeen aanvaard dat de Appenzeller Sennenhund een bijzonder fit ras is met een levensduur van 12 tot 14 jaar. Gezondheidsstudies die op andere, nauw verwante, Zwitserse hondenrassen zijn uitgevoerd, kunnen een aanwijzing geven waar de Appenzeller Sennenhund vatbaar voor is. Het wordt aanbevolen dat de screening van fokouders op de volgende twee aandoeningen wordt uitgevoerd:
HD (heupdysplasie)
Röntgenfoto’s kunnen worden genomen om de heupgezondheid van fokouders te controleren. Dysplastische heupen zijn heupen die niet goed zijn gevormd en bij oudere honden degeneratieve veranderingen ondergaan, waardoor er pijn en bewegingsproblemen ontstaan. Honden met een slechte heupscore mogen nooit fokken.
PRA (progressieve retinale atrofie)
De cellen in de retina van het oog degeneréren en sterven, wat leidt tot gezichtsverlies en uiteindelijk blindheid. DNA-tests kunnen bevestigen of een fokouder dragers zijn van de verantwoordelijke genen. De DNA-test is eenvoudig uit te voeren en kan worden uitgevoerd op een kleine bloedproef van de hond.
Oefeningen en activiteiten
De Appenzeller Sennenhund is beroemd atletisch en beschikt over uitzonderlijke uithoudingsvermogen, heeft een hoge oefeningsbehoefte en bloeit op als hij buiten is en losgelaten wordt. Korte dagelijkse wandelingen zouden nooit voldoende zijn voor dit ras, en het wordt aanbevolen dat ze voldoende oefening krijgen (meer dan een uur actief wandelen per dag) en een verscheidenheid aan uitdagende taken moeten uitvoeren.
Vanwege hun herdersnatuur bewegen ze zich vaak binnen hun eigen territorium en dwalen ze niet ver van huis. Toegang tot het buitenleven is essentieel en deze hond zal nooit floreren als hij in een appartement of klein huis wordt gehouden.
Ze doen het met name goed in koelere weersomstandigheden en mogen niet te hard oefenen als het warm is, omdat ze dan makkelijk oververhit raken. Een onder gestimuleerde Sennenhund is een recept voor disaster, en destructief gedrag, zoals onophoudelijk blaffen of hyperactiviteit, is waarschijnlijk het gevolg.
Verzorging
Regelmatig borstelen wordt aanbevolen, vooral tijdens het verliesseizoen, wanneer de Appenzeller Sennenhund grote hoeveelheden vacht kan verliezen. Zoals bij elke hond wiens oren niet overeind staan, moeten de gehoorgangen regelmatig worden gecontroleerd en schoongemaakt als ze te veel was bevatten.
